KUTLU DOĞUM 7

ZAMANIN KULLANILMASININ KUR’AN İLE İLGİSİ

Şu halde nev-i insanın (insanlığın) ömrü yedi bin sene

eyyam-ı malûme-i arziyeyle (dünya günleriyle; normal günlerle) olsa,

küre-i arzın (yer kürenin) hayata menşe (kaynak) olduğu zamandan,

harabiyetine (yok oluşuna) kadar,

eyyam-ı şemsiye (güneş günleri) ile iki yüz bin seneden geçer.

Ve Şemsü’ş-Şümusa (güneşlerin güneşi; Vega yıldızına) tâbi (uyan) ve

âlem-i bekadan (sonsuzluk aleminden) ayrılıp küremize bakan dünyaların ömrü

—Şemsü’ş-Şümusun (güneşlerin güneşi; Vega yıldızının) işarât-ı Kur’âniyeyle (Kur’ân’ın işaretleriyle) herbir günü 50.000 (elli bin) sene olmasıyla—

yedi bin sene,

o eyyâmla (günlerle) yüz yirmi altı milyar (126.000.000.000) sene yaşarlar.

Demek, eyyâm-ı şer’iye

(Kur’ân’daki ölçülere uyan günler;

gökyüzünde her cismin kendi etrafında dönmesiyle gün,

bağlı olduğu sistem etrafında dönmesiyle de yine ona ait sene oluşur.

Önceden yazıldığı gibi Sirius yıldızının da bir gününden bin sene oluşmaktadır)

tâbir ettiğimiz eyyâm-ı Kur’âniyede (Kur’ân’ın tarif ettiği günlerde) bunlar dahil olabilirler.

Evet, semâvât ve arzın Hâlıkı (yer ve göklerin yaratıcısı olan Allah),

semâvât ve arza bakan bir kelâmıyla (sözüyle)

semâvât ve arzın sebeb-i hilkati (yaratılış sebebi) ve

çekirdek-i aslîsi (asıl çekirdeği, özü) ve

en mükemmel âhir (son) meyvesi olan bir zâta hitabında (konuşmasında),

o eyyamları istimal etmek (o günleri kullanmak),

Kur’ân’ın ulviyetine (yüceliğine) ve

muhatabın (kendisine hitap edilen, konuşulanın) kemâline (faziletine, mükemmelliğine) yakışır ve

ayn-ı belâgattir (belâgatın tâ kendisi).

“Vel ilm-i İndallah Vallah-u A’lem-ü bi esrar-ı Kitabı” (İlim ancak Allah katındadır. Kendi kitabının sırlarını en iyi Allah bilir.)

“Rabbena la tü ahizüna in nesina ev ahtena” (“Ey Rabbimiz! Unutur veya hatâya düşer de bir kusur işlersek, bizi onunla hesaba çekme.” Bakara Sûresi, 2:286.) Barla Lahikası, 444. Said Nursî

Prof. Dr. Cahit Kurbanoğlu