“Ben Zır Cahilim!”

“Ben Zır Cahilim!”

Bir pazar günüydü sanırım. Ayaküstü yapılan bir sohbet sırasında içimi uzun süredir kemiren bir meseleyi dile getirmek istedim. Belki bir çare buluruz diye düşündüm:

“Arkadaşlar, durum pek iç açıcı değil. Vakit namazlarına gelen kişi sayısı çok azaldı. Cuma hariç, camiye gelen hep aynı kişiler. Bu gidişle camiler iyice boşalacak. Cemaati artırmanın bir yolunu bulmalıyız. Siz ne dersiniz?”

Sözüm daha bitmeden, içimizden biri sözümü kesti:

“Hoca, bu konuda yanlış yapıyorsun. Ben senin kadar bilgili değilim. Zır cahilim ben! Okumuşluğum yok, hocaya da gitmedim ama namazımı kılarım, camiye de gelirim. İnsanların içki içmesi, kumar oynaması, açık gezmesi, camiye gelmemesi… Bunlar seni ilgilendirmez. Kıldır namazını, çık git! Kalpte olacak, kalpte!”

Sözleri karşısında şaşkınlıktan nutkum tutuldu. Çünkü bu cevabı beklemiyordum. Hayatını İslam’a adamış, imam-hatiplik ve 27 yıl din kültürü öğretmenliği yapmış biri olarak gerçekten çok üzüldüm.

Aslında içimden “Evet, sen gerçekten zır cahilsin” demek geçti. Ama sustum. Çünkü zaten kendi itirafı her şeyi anlatıyordu.

İslam Kalpte Başlar Ama Orada Kalmaz

Evet, kalp elbette önemlidir. Ancak kalpteki niyet, davranışla desteklenmiyorsa kuru bir iddiadan ibarettir. İslam yalnızca iç dünyada yaşanmaz; amel, söz ve duruşla bütünleşir.

Peygamber Efendimiz (s.a.v) şöyle buyuruyor:

“Sizden kim bir kötülük görürse onu eliyle düzeltsin; gücü yetmezse diliyle, buna da gücü yetmezse kalbiyle buğz etsin. Bu ise imanın en zayıf derecesidir.” (Müslim)

Her Müslüman sadece kendisinden değil, çevresinden de sorumludur. İyiliği emretmek ve kötülükten sakındırmak, sadece hocaların değil, imanı olan herkesin vazifesidir.

“Zır Cahilim” Demek Mahcubiyet Değilse, Sorundur

İslam’da bilgi, sorumluluk getirir. Ama cehalet, bir özür değil, çözülmesi gereken bir problemdir. Özellikle de biri “Ben zır cahilim” deyip sonra da “bana ne” diyorsa…

Kur’an şöyle buyurur:

“İçinizden, hayra çağıran, iyiliği emredip kötülükten sakındıran bir topluluk bulunsun. İşte onlar kurtuluşa erenlerdir.” (Âl-i İmrân 3/104)

Sonuç Yerine

“Ben kalbim temiz” demekle İslam yaşanmaz. Din; kalpten başlar ama dille söylenir, davranışla tamamlanır. O arkadaş, cehaletini “erdem” gibi sundu. Asıl acı olan da buydu.

Eğer bir toplumda herkes “bana ne” derse; ne iyilik yayılır, ne kötülük önlenir.

Unutmayalım:

“Kim bir hayra vesile olursa, o hayrı işlemiş gibi sevap alır.” (Hadis-i Şerif)

Ahmet AYDIN | 25 Haziran 2025