BİR ÇOCUĞUN ÖYKÜSÜ 

BİR ÇOCUĞUN ÖYKÜSÜ

Büyük aşkla annesini özleyen

Matem ile gezen çocuk oldu o

Baba hasretiyle kalbi sızlayan

Çilelerle sızan çocuk oldu o

Doğruyu yanlışı büyüdü buldu

Çakalla gezmedi yiğidi buldu

Elinde kalemi kağıdı buldu

Zalimleri ezen çocuk oldu o

Acı çekti, kaderine küsmedi

Merdi tuttu, namertten hiç pusmadı

Haksızlık görünce asla susmadı

Kaypakları çizen çocuk oldu o

Kalleşe dik durup çatanı sevdi

Kalbi yurdu için atanı sevdi

Ezanı bayrağı vatanı sevdi

Hainleri üzen çocuk oldu o

Dünyaya sevecen bakmayı bildi

Dostun yüreğine akmayı bildi

Bazen düşse bile kalkmayı bildi

Sorununu çözen çocuk oldu o

Bir ara hayatın kaçığı oldu

Yuvasını kurdu çocuğu oldu

Lalesi sümbülü çiçeği oldu

Öyküsünü yazan çocuk oldu o

Durmuş TUNACIK