Bu Çağda yaşamak

Bu çağda yaşamanın yorgunluğu var
Bedenimde ruhumda bakışlarımda
Bazen bir çocuk olsam diyorum
Ya da bir kuş olsam süzülsem göklerde
Zaman bir dursa diyorum bir süreliğine
Herkes bir yavaşlasa olup bitenleri
Dünyada ne kadar sesiz çığlıklar olduğunu
Fark ederlermi hiç yere kıyılan canları
Ve ya annesiz kalan çocukları görebilirlermi
Hayatın ve insanlığın varcağı yerin
Bir muamma olduğunu bilebilirlermi
Yavaşlayıp kendine dönmeyen
İnsanlığı uyandırmak mümkünmüydü
Bu çağda yaşamanın verdiği hüzünle
Dalıyorum yaşanılır bir dünya özlemiyle
Dışarda mahşeri bir kalabalık
Başımı gökyüzüne çeviriyorum
Sonra kalablığın ortasında
Buluyorum kendimi gözlerim nemli
Herkesin herkesleştiği kendi gibi olmadığı
Dillerin yalana dolandığı bir çağ bu çağ
Aralarına karşıp kaybolmaktan korkuyorum
Hiç bir söz etmeden telaşlı adımlarla
Geçip gidiyorum gözlerim nemli
Arkama bakmaktan korkuyorum
Gökyüzüne bakıyorum içim yangın yeri
Geçici ne çok şeye bağlandılar
Bu çağda yaşamanın hüznü
Sarıyor bütün benliğimi gitmek istiyorum
İnsanlığın bir selle kapılıp kaybulmayacağı
Bir coğrafya varmıydı var olabilir miydi

                    Aycan Yüztaş