DOST ACI SÖYLER

Hani hep duyarız ya bu malum atasözünü; “Dost acı söyler. ” Nedir peki bu “acı” denen şey? Elbette ki “gerçek”ten başka bir şey olamaz. Bu gerçeği de neden “acı” diye söylemiş olabilir? Çünkü bazı gerçekler vardır ki, acıdır; onu kaldırabilmek veya hazmedebilmek irade ister, sabır ister. Dost, acıyı söylerken sabrı da beraberinde getirir dostuna. Dostunun tesellisi ise, yine acıyı kendisine söyleyendedir.
Bizim insanlarımız günümüzde her ne kadar yanlış anlamaya ve anlaşılmaya meyilli olsalar da, her halükârda bizi gerçeklerden alıkoyacak kadar da uzak olmamalı. Gerçeklere açık olmalıyız. İnsan bir kere duyar, bir kere hafızasına kazır artık duyduğunu. Kimimiz sınav sonucunun kötü geldiğini öğrenirken, kimimiz bir yakınımızı kaybederken, kimimiz sevdiği biri tarafından sevilmediğini öğrendiği an vs…. Bu gerçekler belki sivridir, belki değdiği yeri acıtır da kanatır. Ama her acı, zamanı dolunca artık acılıktan çıkıp pasifleşir, nötrleşir, belki de duyduğu şeye alıştırır insanı. Hayat aslında hem acılarla hem de tatlılarla doludur. Acıyı tatlıya dönüştürmek bizim elimizde olan bir şey, hatta bu dönüşüme dostun katkısı da eklenebilir. İyi gün dostu, kötü gün dostu diye boşuna sınıflamamışlar. Herkes iyi gün dostu olabilir, ama önemli olan kötü gün dostu olabilmek. İyiyi paylaşmak kolaydır, çünkü beraber eğlenerek yaşanabilir iyi günler; fakat kötü günü paylaşmak ise hem merhamet, hem de empati gerektirir bu tür durumlarda. Bizler iyi gün dostu olabildiğimiz gibi, kötü gün dostu da olmayı ihmal etmeyelim…