İNSANLIK

İNSANLIK

Unutmak istiyorum

Herhangi bir şehrin

Dinlenme tesisinde ruhumu çürüten

Her ne varsa oraya bırakıp

Kaçmak istiyorum geriye hiç bakmadan.

Buz kesti yüreğim, ellerim mora boyandı.

Cebime koyuyorum ellerimi,

Sizden saklıyorum üşümüş ellerimi

Ve yüreğimi, umutlarımı.

İnsanlar, ah insanlar,

Üşüyorum yalanlarınızdan,

Her gün taktığınız maskelerinizden.

Hangi yüzünüz müsait?

İzleyicisi olduğum, seyrederken

Dehşete düştüğüm gösteri bitmiyor.

Biri çıksa, “Perde kapandı,” dese.

Her gün daha da yükselen

Beton yığınları arasında

Bir ağaca rastlama ihtimali gibi,

Yitirilen, sele kapılan insanlığın

Tamamen yitirilmediği ihtimali

Avuntuydu, bendeki kendini kandırmaktı.

Uzaktan zar zor seçebildiğim

Ve gitgide silikleşen insanlığın

Yok oluşu buz kesiyordu yüreğimi.

Üşüyordum durmadan, ellerim buz gibiydi.

Soğuktan üşüyen, mora çalan ellerim;

İnsanlığınızdan üşüyen yüreğim.

Bir daha ısınmayacak, biliyorum.

Dünyaya sordum, insanlık ne durumda?

Her yer ve her şey,

“Çok soğuk, üşüyorum,” dedi.

Aycan YÜZTAŞ